Het moest mij al langer van het hart.
Mensen die koffie drinken op straat.
Ja, dat schijnt in te zijn.
Daarmee bedoel ik niet de bouwvakker.
Die na gedane arbeid wel een bakkie verdiend heeft.
Nee, de mensen die in de buurt van een station lopen.
Vaak hebben ze haast.
Zijn drukdoende met hun telefoon.
Of ze doen het zo voorkomen.
Dat ze het druk hebben.
Zo van, kijk mij eens.
Zie je niet dat ik in de weer ben.
Nou zullen er ook wel lui tussenlopen die het menen.
Die echt een serieuze taak te vervullen hebben die dag.
Die moet je dan ook alle ruimte geven.
Daar doe ik een stapje voor opzij.
Als het moet zelfs een buiging.
Maar er lopen er bij.
Dan zakt de moed mij in de schoenen.
Of deed die dat maar in die van hun.
Alleen ze hebben het zelf niet door.
Die gaan zo in hun rol op.
Achten zich zo belangrijk.
En lopen dan met zo’n koffiebekertje in hun hand.
Van die winkel waar ze je naam niet kunnen spellen.
Waar je een godsvermogen voor je koffie betaalt.
Nee, doe mij dan maar gewoon een bakkie.
Uit een plastic bekertje dan maar.
Zoals die bouwvakker, die ik zag genieten.
Van z’n koffie.
Of zoals ze het mij hebben geleerd.
Een bakkie pleuâh.