Het was per toeval.
Dat ik erachter kwam.
Dat hij dood was.
En zelfs al begraven.
Hij had het mij wel laten weten.
Dat hij stervende was.
Hij had mij een berichtje gestuurd.
Maar hij stuurde mij altijd zoveel berichtjes.
Dat ik ‘m op stil had gezet.
En af en toe keek ik dan nog.
Nu had ik toevallig een paar weken niet gekeken.
Wel had ik iets voorbij zien komen.
Op mijn tijdlijn.
Dat hij ziek was.
En er verder weinig aandacht aan geschonken.
Hij riep wel vaker wat.
Het zal wel weer, dacht ik zelfs nog.
En ik scrolde door.
Kattenfilmpjes.
Bloopers.
En vriendschapsverzoeken.
Van mensen die je niet kent.
Die ik zonder al te veel nadenken toevoeg.
Misschien liken ze mij wel.
Kopen ze m’n boek.
Ik ben gedreven.
Nogal ja.
Ik swipe wat af.
Tot van de week.
Ik weer eens op zijn tijdlijn keek.
En las dat hij dood was.
En zelfs al begraven.