Genoeg tijd voor films nu zou je zeggen.
Maar ik kan niet kiezen.
Ik zit uren achtereen naar Netflix te kijken.
Niet naar een film.
Deed ik dat maar.
Nee, naar dat scherm.
Waar al die films opstaan.
Die plaatjes weet je wel.
En dan scrol ik er doorheen.
En dan denk ik tja.
Welke zou nou leuk zijn.
Of goed.
Leuk hou ik nooit zo van.
Kijk daar begint het al.
Ik wil een goeie film.
Geen lachfilm.
Ik lach niet zo snel.
Dat denken ze weleens.
Hij ligt altijd in een deuk.
Dat valt vies tegen.
Ik ben een chagrijn hoor soms.
Maar dat even daargelaten.
Een film dus.
Welke film ga je in godsnaam kijken.
Teveel keus gewoon.
Net als vroeger in de videotheek.
Daar kon ik ook uren dwalen.
En dan met niks thuiskomen.
Of juist met heel veel .
Maar er dan geen een kijken.
En ze ook nog te laat terugbrengen.
Goh, een videotheek.
Daar zeg je wat.
De voorpret was vaak leuker.
Dat het bij je opkwam.
Straks lekker naar de videotheek.
En dan was je daar.
En dan was je je pasje weer vergeten.
Had je dat weer.
Wat dat betreft is het wel verbeterd nu.
Maar ik kan nog steeds niet kiezen.