De geodriehoek

Ik zag ‘m weer ‘ns liggen.
In de schappen.
De geodriehoek.
Ik kreeg het er gewoon weer Spaans benauwd van.
De rillingen liepen gelijk over mijn rug.
Wat een vreselijk eng ding.
Trauma’s heb ik ervan.
Nog steeds.
Na al die jaren.
Er alleen al naar kijken is voor mij al te veel gevraagd.
Laat staat er iets mee doen.
Ik zou ook niet weten wat?
Ja, je kan er een streepje mee trekken, geloof ik.
Of iets uitrekenen.
Maar wat?
Echt geen idee.
Eerlijk niet.
Ze hebben het mij destijds wel aan mijn verstand proberen te brengen.
Alleen het is ze niet gelukt.
Ik zag dat ding en ik had er gelijk een apathie tegen.
Ik had er wel een.
Dat moest.
En ik zal er ongetwijfeld ook les in hebben gehad.
Tot vervelens toe.
Snapt ie het nou nog niet?
Nee, ik snapte het niet!
En ik wou het ook niet snappen.
Tot op de dag van vandaag.
En weet je dat ze mij er zelfs mee bedreigd hebben.
Die leraren.
Ik moest en ik zal exacte vakken kiezen.
Anders zou ik nergens komen.
Niks bereiken.
En dan had je nog de stelling van Pythagoras.
Die zat ook in het complot.
Die jaagde mij ook angst aan:

‘In een rechthoekige driehoek is de som van de kwadraten van de lengtes van de rechthoekszijden gelijk aan het kwadraat van de lengte van de schuine zijde’

Sorry, maar dat doe je een kind toch niet aan.
Complete marteling was ‘t.
Naar de maan ermee!
Afijn, dat moet ik ze nageven.
Dat is ze dan wel gelukt.
Maar die geodriehoek.
Hij kon mij gestolen worden.