Je applaudisseerde.
Ik keek naar je.
Hoe je dat deed.
Ik geloof niet dat ik ooit eerder iemand in mijn leven zo mooi heb zien applaudisseren.
Je handen.
Je polsen.
Hoe je ze boog.
Toen ze op elkaar kwamen.
Ik pets hoorde.
Voorzichtig.
Beschaafd.
Niet hard.
Bijna in slow motion.
Geacteerd.
En toch echt.
Zeer geloofwaardig.
De man op het podium was maar zozo.
Daarna moest jij.
Je zocht mij in de zaal.
En vond me.
Opnieuw applaus.
Matig, vond ik.
Had meer gemogen.
Luider.
Langer.
Toch.
Na afloop.
Daar kwamen ze.
Je toehoorders.
Je fans.
Die wat van je wilden.
En ik.
Die maar één ding wou.
Met je naar bed.
Maar dat hoefde ik jou niet te vertellen.