Je kan er kegelen.
Nog nooit gedaan.
Het staat wel op mijn lijstje.
Ik ben er een keer geweest.
Om te informeren.
Hij was aan de telefoon.
De eigenaar.
Verwikkeld in een nogal heftig gesprek.
Ik maakte aanstalten.
Wilde weer gaan.
Nee, gebaarde hij.
Ik kom zo bij je.
Ondertussen keek ik wat rond.
De ontbijtzaal.
Want je kan er ook overnachten.
Het is tevens een hotel.
Voor mensen op doorreis.
Je komt daar niet voor je plezier.
Normaal gesproken dan.
Tenzij je er komt kegelen.
Zoals ik van plan was.
Inmiddels had hij opgehangen.
Praatte nog wat in zichzelf.
En zuchtte.
Nou, zeg het eens.
Wat kan ik voor je doen?
Kegelen, zei ik.
Je kan hier toch kegelen?
Jazeker kan je hier kegelen.
Loop maar even mee.
Dan laat ik het je zien.
Wij binnendoor.
In plaats van achterom.
Wat te doen gebruikelijk was.
Door de keuken.
Waar slagersmessen lagen.
Een gangetje door.
Met wandlampjes.
En toen een barretje.
Gedateerd maar knus.
Een prikbord met bonnetjes.
En die kegelbaan.
Twee meen ik?
Vloerbedekking.
Alles jaren 80
Zelfs de muziek die aanstond.
BZN
Ik was gelijk verkocht.
We kwamen tot een compromis.
Alleen Corona gooide roet in het eten.
Helaas.
Maar ik kom terug.
Al was het alleen maar om naar Mon Amour te luisteren.
In De Poort van Drenthe.