Ze moet natuurlijk zo kijken.
Haar ogen schuin naar de grond gericht.
Nederig bijna.
Dienend.
Daar is ze ook voor ingehuurd.
Maxima.
Nee, zo bedoel ik het niet hoor.
Ik geloof wel dat het echte liefde is.
Die twee zijn elkaar ooit tegengekomen.
Zoals wel vaker bij twee mensen gebeurd.
Op een feestje.
Van wat ik ervan begrepen heb.
Zij maakte foto’s.
En hem stond dat niet aan.
Daar zei hij waarschijnlijk wat van.
En toen sloeg de vonk over.
Eerst was er een conflict.
Maar al vrij snel daarna stonden ze te tongen.
Ja, laat ik het beestje nou maar gewoon bij de naam noemen.
Er niet omheen draaien.
Ze hadden die avond geweldige seks.
Dat weten alleen de intimi.
Hun vertrouwelingen.
Die ambtenaren weten dat niet.
Die zien alleen de koning en z’n koningin.
Die kijken naar het grotere plaatje.
Hoe ze over moeten komen op tv.
Hij, rustig te midden van de woelige baren.
Zoals zijn over, over, over, overgrootvader.
Willem van Oranje.
En zij, als sterkte vrouw.
Die haar plek kent.
In de schaduw van haar man.
En er voor hem is, mocht dat nodig zijn.
Er was over nagedacht.
De monarchie die met zijn tijd mee moest.
Het concept.
Zodat mijn tante zou kunnen zeggen.
Die nogal koningsgezind is.
En waarvan ik niet eens weet of ze nog leeft.
Het is me er eentje, die Maxima.
Ja, en hem vind ik maar een zakkenwasser!
Zou mijn oom dan roepen.