Alles was lelijk.
Die dagen heb ik soms.
Gisteren bijvoorbeeld.
Ik liep in Zwolle.
Nou is Zwolle niet lelijk.
In tegendeel.
De Sassenpoort.
De Diezerstraat.
En ga zomaar door.
Prachtig.
Normaal gesproken.
Alleen gisteren niet.
Gisteren had ik een baaldag.
Maar waarvan ik nou precies baalde?
Dat is moeilijk te zeggen.
Het was een gevoel.
Niks leek te kloppen.
Alles was onaf.
Niet echt ofzo.
Opsmuk.
De mensen op straat.
De plantjes voor de ramen.
De winkels.
Niks was waar.
Het was allemaal nep.
Doen alsof.
Nou zat het weer ook niet mee.
Grijs.
Bewolkt.
Er dreigde elk moment een bui.
Toch was het mij gelukt.
Om mijzelf bij elkaar te rapen.
Eropuit te gaan.
Ik had de trein genomen.
Had van tevoren uitgezocht hoe en wat.
En Zwolle was het geworden.
Een evenement.
Misschien kom ik nog iemand tegen, dacht ik.
Een bekende.
Leuk.
Even bijkletsen.
Een bioscoopje pakken.
Je weet maar nooit?
Die gedachte had ik.
Een soort hoop die ik gekoesterd had.
Tegen beter weten in.
Het evenement was al gaande.
Trouwens, een evenement kon je het niet noemen.
Die paar kraampjes die er stonden.
Het oranje afdekzeil.
En het zogenaamde podium.
Waar een verwend kind valse noten speelde.
Het publiek plichtmatig applaudisseerde.
Ik geloofde er niks van.
En toen de zon dan uiteindelijk toch ging schijnen.
Die de burger een zekere moed had moeten geven.
Deed het mij gewoonweg zeer.
Die schone schijn.
Ik heb nog pijn aan mijn ogen.