Ik haal het steeds door elkaar.
Fascinatie en vaccinatie.
Het scheelt ook niet veel.
Een paar letters.
Maar goed, ik moest ook.
Ik werd gefascineerd.
Of ik bedoel gevaccineerd.
Zie je, daar ga ik weer.
Maar een fascinatie was het.
Niet die prik zelf.
Dat was vervelend.
Ik stond niet te juichen.
Ik heb zelfs getwijfeld.
Maar na wikken en wegen.
Veel vijven en zessen.
Het besloten toch te doen.
Het leek mij beter.
En daar sta ik nog steeds achter.
Ik ben gefascineerd.
Sorry, ik bedoel gevaccineerd.
Nou ja, je weet wat ik bedoel.
Ik heb een beetje pijn in mijn arm
Maar dat is het dan ook.
In een vloek en een zucht was het gebeurd.
Twee keer knipperen met je ogen en het was voorbij.
Die prik.
Heel routinematig werd die naald in mijn arm gezet.
Lopendebandwerk.
Zonder dat er emotie aan te pas kwam.
Of iets van empathie.
Ze vroegen niet eens of ’t ging.
Ik kon verrekken.
Of, ik bedoel vertrekken.
En gaan zitten wachten.
Een kwartier.
Een kwartier in het luchtledige.
Een soort tijdreis.
Samen met je lotgenoten.
Als tijdreizigers.
Onderweg naar Mars.
Zo voelde het.
Een dystopisch beeld.
Een fascinatie.
Of vaccinatie bedoel ik.