Ik kon het niet laten.
Ik moest.
En wat hadden we nou afgesproken?
Toch doen hè!
Weer kijken.
Weer scrollen.
Het lijkt wel een verslaving.
Nee, ze is een verslaving.
Ze laat mij niet los.
En dan zingt ze weer dit.
En dan zingt ze weer dat.
Ik kijk die filmpjes wel honderd keer.
Soms luister ik geeneens.
Dan kijk ik alleen.
Hoe ze beweegt.
Haar maniertjes.
Die ogen die iets doen.
Alsof ze het tegen mij heeft.
Zie ik het nou goed?
Doet ze ’t erom?
Nog maar ’s kijken.
En daar gaat ze weer.
D’r beweginkjes.
Die vingers van d’r.
Op de pianotoetsen.
En haar trouwring.
Het mag niet.
Het kan niet.
En toch doe ik het.
Ze is drugs.
Harddrugs.
Ja ik wil.
Meer.
Meer.
En meer.