Ik kon gaan zwemmen.
Als ik wilde.
Er was even verderop een buitenbad.
Met alle toeters en bellen.
Ik reed erlangs met de bus.
Ik overwoog om uit te stappen.
Ik was diegene die op het knopje drukte.
Ik was namelijk wel toe aan een duik.
De bus reed de parkeerplaats op.
En ik maakte aanstalten.
Pakte mijn tas.
Mijn boeltje.
Met mij stonden er meer op.
Moeders met kinderen.
Opgeschoten jeugd.
En een enkele verdwaalde.
Net als ik, bevangen door de hitte.
Besluiteloos.
Niet wetend wat te doen.
Terug naar mijn hotel?
Daar dan wat hangen.
Wat naar het plafond staren.
Naar een film kijken die ik al gezien had.
Of toch iets doen tegen m’n wil?
Ik stapte uit.
Zette mijn beste been voor.
Er stond een rij bij de kassa.
Een chloorlucht kwam mij tegemoet.
Ik hoorde de tourniquets klikken.
Overstemd door een kakofonie van geluid.
Huilende baby’s.
Gillende kleuters.
Ruziënde ouders.
Dit alles onder de bezielende leiding van streng toekijkende badmeesters.
Wat wit was werd witter.
De lucht werd alsmaar blauwer.
Ik ging volledig kopje onder.
Maar ik bleef droog achter mijn oren.
En de bus reed traag omhoog.
De dieselmotor ronkte.
Het uitzicht op het niemendal was hoe dan ook schitterend.