Ik huilde.
Tranen met tuiten.
Ik was er wel aan toe ook.
Weer eens flink janken.
Ik had een film zitten kijken.
Een Zweedse.
De film raakte me.
Vraag niet hoe.
Maar de tranen biggelden over mijn wangen.
Ik zat te snotteren als een klein kind.
Mijn bril beslagen natuurlijk.
Ik zag bijna niks meer.
En toen was de film afgelopen.
Eind goed, al goed.
Ze hadden elkaar gevonden.
Hij blij.
Zij blij.
Maar ik nog het meest.
Ik als kijker.
Wat een ontlading!
Het maakte veel in mij los.
Dat kunst zo kon raken.
Ik was totaal van de kaart.
Afijn, de aftiteling volgde.
Mijn lichaam schokte nog na.
Ik zat er nog helemaal in.
De waterlanders bleven maar komen.
En Ik vergat dat ik zat te streamen.
Netflix zat te kijken.
Voor verwerking was blijkbaar geen tijd.
Je moest door met je leven.
De volgende film stond alweer klaar.
Was zelfs al begonnen.
Een komedie.
Hoe konden ze het verzinnen?