Ik moet er even aan wennen.
Aan het idee.
Het idee dat ik een website heb.
Ergens vind ik het omslachtig.
Pretentieus ook.

Heb je het gehoord.
Hij heeft een website.

Ja, ik heb inderdaad een website.
Met een blog en zo.
Hij denkt zeker dat hij wat is.
Dat hij nou wat voorstelt.
Nou, eigenlijk denk ik dat helemaal niet.
Dat zou ik best wel willen denken.
Ik zou best de hele dag op straat willen lopen.
En dan denken dat ik wat kan.
Dat ik dan denk, dat heb ik toch maar mooi in de vingers.
Of, dat kunnen ze mij niet meer afpakken.
Nou denk ik dat heus weleens.
Ik ben ook maar een mens.
En soms overmoedig.
Dan denk ik dat ik het voor elkaar heb.
En dat er nog heel veel moois gaat komen.
Gisteren sprak ik een meisje in de trein.
Een vrouw moet ik zeggen.
Want dat is ze inmiddels.
Ze had het over gedoe.
Gedoe in haar relatie.
Maar dat ze hem de ruimte gaf.
En dat ze oud met hem wilde worden.
Ik zei wat wijze dingen terug.
Of deed daar een poging toe.
Smeerde wat zalf op de wond.
En hoopte er het beste van.
Ik dacht nog na of ik er wat mee kon.
Ze zei het allemaal zo treffend.
Dat ik dacht, hier moet ik wat mee.

Dus jij denkt zeker dat je een schrijver bent?
Dat je wat kan.

Nou, laat ik het zo zeggen:
Ik doe wat ik kan
De titel van mijn nieuwe boekje.
Over anderhalve maand ligt hij in de schappen.