Ik heb altijd een scheermesje bij me.
Nee, geen enge dingen.
Maar ik voel soms nog wat.
In mijn nek of zo.
Of net onder mijn neus.
En dat is irritant.
Niemand die dat merkt.
Of ziet.
Die haartjes die ik vergeten ben.
En het zijn niet eens haartjes.
Soort stoppels zijn het.
Voor het oog nauwelijks zichtbaar.
Alleen dan ga ik er met mijn hand langs.
En dan zit er nog wat.
Daar wordt ik onrustig van.
Onpasselijk zelfs.
Niet te genieten.
Ik vreet mijzelf op.
Weer vergeten, denk ik dan.
Weer niet goed gevoeld.
Nou neem ik er wel de tijd voor.
Tegenwoordig wel.
Het is geen haastklusje.
Ik scheer bewust.
Ik zet een muziekje op.
Vaak iets uit de jaren vijftig.
Om in de stemming te komen.
Want echt veel zin heb ik er nooit in.
Sowieso is het een confrontatie.
Je staat toch gemiddeld zo’n tien minuten naar jezelf te kijken.
Hij weet alles.
Heeft alles gezien wat ik ook heb gezien.
Hij heeft het een plek gegeven.
Of een plekje, zoals voetballers vaak zeggen in interviews.
Wanneer ze het bijvoorbeeld hebben over blessureleed.
Daar gaan mijn haren van overeind staan trouwens.
Maar goed, die scheer ik dan weg.
Maar ik wil weleens wat vergeten.
En soms nog wat voelen.