Ik zou graag in zo’n hokje willen zitten.
36 uur in de week als het kan.
En dan die slagboom bedienen.
Goedemorgen zeggen.
Op dat knopje drukken.
En fronsend kijken.
Want dat doen ze meestal.
Die mannetjes.
Je moet wantrouwig aangelegd zijn.
Nooit iemand op zijn blauwe ogen geloven.
Dat staat niet in de functieomschrijving.
Daar staat dat je bezoekers moet ontvangen.
Kennis moet hebben van Word.
En dat ervaring met een telefooncentrale een pre is.
Maar als je eenmaal binnen bent.
Wanneer je wordt ingewerkt.
Door zo’n potige kerel.
Die voor niemand uit de weg gaat.
En van de hoed en de rand weet.
Dan krijg je wat anders te horen natuurlijk.
Hij zal het je wel ‘ns even gaan vertellen:
Er komt nog heel wat bij kijken.
Mensen denken vaak dat je alleen die slagboom moet bedienen.
Maar het is veel meer joh!
Veel meer dan dat.
Allereerst moet je nooit iemand geloven.
Want ze proberen je uit hè, die mensen.
Hoeveel smoesjes ik al niet gehoord heb in mijn leven.
Dan zijn ze weer zogenaamd wat vergeten.
Hebben ze dat pasje weer niet bij.
En jij moet het allemaal maar oplossen.
Dat weten ze niet hoor, daarboven.
Daarboven op kantoor.
Daar denken ze dat je er niets voor hoeft te kunnen.
Een beetje op dat knopje drukken zeker!
Ze moesten eens weten!
En dan loopt zo’n man natuurlijk rood aan, op zo’n eerste dag.
Wanneer je wordt ingewerkt.
Denk om je bloeddruk, zou ik dan willen zeggen.
Dat zeg ik niet, want dat schiet in z’n verkeerde keelgat.
Ik kijk hem goedgelovig aan.
Doe alsof ik luister.
Geef hem die indruk.
Dat ik uit hetzelfde hout gesneden ben.
Dat ik ook niemand vertrouw.
En niks voor zoete koek aanneem.
Het enige wat ik wil is namelijk in dat hokje zitten.
Op dat knopje drukken.
Omhoog en omlaag.
Goedemorgen zeggen.
En fronsend kijken.
Wat zal ik dan gelukkig wezen.