Ik vond het toch wel wat hebben.
Misschien wel stoer zelfs.
Door Hilversum lopen.
Mijn vriendin liep naast me.
Ze hield mijn hand vast.
Af en toe kneep ze erin.
Ja, het was echt waar.
We gingen naar haar ouders.
Was het niet te snel?
Nee, wij vonden van niet.
Het voelde goed.
En dat was het ook.
Aardige mensen.
We liepen weer terug.
Over een laan.
Veel groen nog steeds.
Ik liep weer door Hilversum.
Daar waar het gebeurd was.
Zes was ik.
Of zeven.
Mijn eerste stappen op tv.
De nacht ervoor had ik niet kunnen slapen.
Even was ik in beeld geweest.
Maar niemand had het gezien.
De film van ome Willem.
Deze vuist op deze vuist.
En zo klom ik naar boven.