Ik huilde.
Het was lang geleden.
Ik had een film gezien.
Iemand ging dood.
Daarna was ie afgelopen.
En daar zat ik.
Op mijn bankstel.
In mijn eentje.
Eerst gebeurde er niks.
Ik staarde naar het scherm.
En wachtte op de aftiteling.
Die kwam niet.
Het beeld bevroor.
Plotseling was er stilte.
Ik hoorde ruis in mijn oren.
Bloed wat stroomde.
Nog wel.
Voor hoe lang?
En daar kwamen ze.
De waterlanders.
Een zee van tranen.
Nou ja, misschien wat overdreven.
Wat druppeltjes.
Gelijkmatig over mijn wangen.
Maar het liep lekker door.
Zelfmedelijden.
Mag ik ook eens een keer.
Ik heb er alle recht toe.
Vooralsnog kon de dokter niks zeggen.
Geduld moest ik hebben.
En een lading pillen slikken.
Maak ik het erger dan het is?
De toekomst is ongewis.
Niemand heeft het voor het zeggen.
Net als bij die hoofdrolspeler.
Zijn lot lag in Gods handen.
Wat een kutfilm!