Ze leek op haar.
Ze was het niet.
Ze had er iets van weg.
Een schilderij waar ik naar keek.
Ze had het kunnen zijn.
Met een beetje fantasie.
Die oogopslag.
Dat zwarte haar.
Die ietwat treurige blik.
Die bij voorbaat al conclusies trok.
Achteraf heeft ze gelijk gekregen.
Ik ben er inderdaad vandoor gegaan.
De onrust die ik voelde.
De taal die ik niet machtig was.
En het oud zeer wat weer opspeelde.
Ze wist ervan.
Ik had erover verteld.
Nee, ik was geen makkelijke.
Een ongeleid projectiel was ik.
Ik ging alle kanten op.
Haar broer die mij nog tegenhield.
Zij huilend in de deuropening.
Ik jankend in de taxi.
Haar groene jurk als laatste indruk.
Ik boog voorover om het bijschrift goed te kunnen lezen.
Olieverf op doek.
Maar het was veel meer dan dat.