Het Drukkerijmuseum.
Ik was er eens.
Op zo’n dag dat ik niet wist wat ik met mijzelf aan moest.
Die dagen heb je soms.
Ik had ze met enige regelmaat.
Dat ik niet wist waar ik het zoeken moest.
Soms nam ik dan de trein.
Of ik stapte op de fiets.
Maar goed.
Deze keer koos ik voor een museum.
Het Drukkerijmuseum.
Veel zin had ik niet.
Ik er toch maar naar toe.
Misschien was het nog ergens goed voor.
Wie weet gebeurde er nog wat.
Iets waar je dan op hoopte.
Maar wat nooit gebeuren ging.
De vrouw van je dromen tegenkomen of zo.
Of iemand die je een bepaald inzicht verschafte.
Het zat er allemaal niet in.
Zoals ik verwachtte eigenlijk.
Het museum was open.
Nu moest ik wel.
Er was geen weg terug.
Netjes liet ik mijn museumkaart zien.
Ik kon zo door.
Hij heeft er kaas van gegeten.
Ik zag het de museummedewerker denken.
Die komt vast vaker in een museum.
Ik liep door wat ruimtes.
Liet het over mij heenkomen.
Zag ingenieuze apparaten.
Technische dingen.
Waar ik helemaal geen puf voor had.
Laat staan dat ik de bijbehorende kaartjes las.
Een medewerker was nog zo vriendelijk om mij te woord te staan.
Om her en der wat uitleg te geven.
Ik sloeg het aanbod af.
Ik had al genoeg aan mijn hoofd.
De zorgen van een man die niks te doen had.
Niks in het vooruitzicht.
En spijt van het verleden.
Gedane zaken nemen geen keer.
Ik was er van doordrongen.
Ik keek nog even hoe ze papier maakten.
Zag een groep kinderen in de rondte springen.
Herrie maken voornamelijk.
Op dat ene jongetje na.
Wat naar buiten keek.
En waar ik verwantschap mee voelde.
Ook deze dag ging weer voorbij.
Maar hij was nog te jong om dat te beseffen.