Ze bijt nagels.
Dat deed mijn ex ook.
Nagelbijten.
Ik maak mij er ook schuldig aan.
Dus ik oordeel niet.
Ik zeg er niks van.
Maar ik zie het.
Ze doet wel meer wat mijn ex ook deed.
Haar mening geven.
Dat doet ze ongezout.
Die geeft ze lik op stuk.
En daarna maakt ze haar verontschuldigingen.
Dat ze het niet zo bedoeld heeft.
Maar dan is het kwaad al geschied.
Zij is het dan kwijt.
En jij zit ermee.
Mooie boel.
Zij gaat weer over tot de orde van de dag.
En jij loopt ermee rond.
Met je geweten.
En je goeie gedrag.
Waarom moest ze dat nou zeggen.
Kon dat niet op een ander moment.
Ze staat er niet bij stil.
Dat weet ik wel.
Ze is een flapuit.
Ze zegt wat er in haar opkomt.
Ook al doet het zeer.
Net zoals mijn ex dus.
Die was er ook een kei in.
Steken onderwater geven.
Dingen er soms fijntjes inwrijven.
Kon dat niet wachten, zei ik dan.
Als we ’s avonds in bed lagen.
Zij zin had.
En ik niet te genieten was.
Ik zat er dan mee in mijn maag.
En zij was het al vergeten.
Net mijn ex dus.
Dat meisje waar ik het over heb.
Die op haar nagels beet.
En oude wonden openhaalde.