Er ligt hier een fluit.
Ik hielp iemand verhuizen.
En ze wilden die fluit weggooien.
Nou, zei ik.
Zonde.
Geef mij die fluit maar.
Ik stopte de fluit in mijn tas.
Was ‘m eigenlijk vergeten.
Maar gisteren vond ik ‘m weer.
Hé, verrek, die fluit.
En daar stond ik dan.
Met mijn fluit.
Ik durfde eerst niet goed.
Het was immers al zolang geleden.
Hoe lang?
20, 30 jaar.
Misschien wel 40?
De kleuterschool.
Iedereen mocht een instrument uitkiezen.
Dat kon toen nog.
Dat was nog niet wegbezuinigd.
Trouwens.
Weet je dat wanneer kinderen muziekles krijgen.
Dat ze dan later minder snel in de criminaliteit terecht komen.
Dat heeft geloof ik met emoties te maken.
Ze kunnen dan hun ei kwijt.
Afijn.
Ik stond in mijn huiskamer met die fluit.
Een beetje onwennig nog.
Niemand die het zag, maar toch.
Ik leek mij te generen.
Ik moest ergens doorheen.
Oud zeer wellicht?
Vader Jacob.
En alle klokken luidden.
Bim, bam, bom.
Bim, bam, bom!