Eén bakkie soms.
’s Ochtends, zei ze
Anders kreeg ze last van haar darmen.
Ik zag haar gelijk zitten.
Een rood hoofd van het persen.
Spataderen.
Ik zag eigenlijk gelijk alles.
Haar familie.
Haar ex.
Hoe ze woonde.
En we hadden nog geen woord gewisseld.
Ik wist niks van d’r.
Ik trok bij voorbaat al conclusies.
Op welke partij ze stemde.
Naar welke muziek ze luisterde.
Wat voor werk ze deed.
En of ze de Nederlandse vlag omgekeerd voor haar raam had hangen?
Maar goed.
Koffie dus.
Eén bakkie slechts.
Daarna vertrok ze.