Ik probeerde wat.
Niet veel.
Maar toch.
Alleen ze zag mij niet.
Of ze wilde mij niet zien.
Ik denk het laatste.
Vrienden moeten het soms aan mijn verstand peuteren.
Ze noemen dan mijn naam.
Mijn volledige naam.
Want dat legt meer gewicht in de schaal.
En zeggen dan mijn leeftijd.
Voor ’t geval ik het zelf vergeten was.
Maar goed, ik keek.
Ik keek toch.
Ze leek op d’r.
Die krullen.
Hoe ze praatte.
En hoe ze bewoog.
Of waren het waangedachtes.
Zag ik wat ik wilde zien?
Hoorde ik wat ik wilde horen?
Ik trachtte dichterbij te komen.
Voorzichtig natuurlijk.
Niet te opvallend.
Ik floot nog net geen deuntje.
Een uur geleden nog, had ze onder de douche gestaan.
En weer rook ik die zweem van zeep.
Er zat hooguit 20 jaar tussen.