Ik heb een koortslip.
En daarnaast ook nog een puist op mijn neus.
Ik word er ouderwets onzeker door.
Maar goed.
Gedurende de dag vergeet je het.
Doe je gewoon je dingen.
Je doet boodschappen.
Reist met het openbaar vervoer.
En je kijkt eens iemand aan.
Terloops.
Of soms wat langer.
Zoals gezonde mensen doen.
En daar beschouw ik mijzelf ook onder.
Levenslustig.
Vol energie.
Maar inmiddels vijftig.
De jaren gaan tellen.
Gebreken dienen zich aan.
Nochtans valt er mee te leven.
Ik rook niet meer.
Ik drink niet meer.
En misschien ben ik er wel leuker op geworden.
Ik doe van alles.
Heb allerlei ideeën.
Ik ben zelfs weer een bedrijfje begonnen.
Ik ben weer een kleine zelfstandige.
Die het heft in handen heeft genomen.
Zijn eigen koers bepaald.
Zich niet uit het veld laat slaan.
Maar nou was ik gisteren bij de KVK.
Want daar moet je dan zijn.
En toen speelde het toch weer op.
Het was ineens weer daar.
Ik werd ouderwets onzeker.
Die puist op mijn neus.
En die koortslip.
Het hielp natuurlijk allemaal niet.
De dame bij de inschrijfbalie.
Ik keek haar aan.
Langer dan nodig was wellicht.
Maar ze vertrok geen spier.
Gaf geen krimp.
En ze blikte noch bloosde.
Ondanks mijn mondkapje.