Ik lees een boek.
Een roman.
Weet je.
Eigenlijk ben ik niet zo’n lezer.
Concentratie.
Daar ligt het aan.
Te snel afgeleid.
Maar bij deze.
Bij dit boek.
Daar zit ik er lekker in.
Het gaat bijna als vanzelf.
Ik hoef er weinig voor te doen.
Misschien ligt het aan die datum.
Een datum die in het boek wordt genoemd.
Op 11 juli leren ze elkaar namelijk kennen.
Die hoofdpersonen.
En laat het gisteren nou net 11 juli zijn.
De dag dus waarop ik in het boek ben begonnen.
Toeval?
Waarschijnlijk.
Maar toch.
Het schept wel meteen een band.
Ik heb nu een streepje voor op andere lezers.
Ik zit er dichter op.
Lezen is denken met andermans hoofd.
Wie zei dat ook alweer?
Afijn.
Ik zit onder hun huid.
Onder de huid van de protagonisten.
Of van de schrijfster, zo je wil.
Ik kijk door haar ogen.
En ik geloof dat het dit is wat ze kunst noemen.