Ik heb ook een hoodie.
Ja, ik kon niet achterblijven.
Ik heb er zelfs twee.
De ene is van de Action.
De andere van de Lidl.
Die laatste is een miskoop.
Niet bij nagedacht.
Wel even bij stilgestaan.
Aan de stof geroken.
Naar de kleur gekeken.
Ach, dat kon wel.
Beetje apart misschien.
Maar wat geeft het.
Ik door.
Langs de toiletrollen.
En de vermicelli.
Ondertussen was ik toch aan het twijfelen geslagen.
Kon dat wel, die hoodie?
Was het niet te.
Te groen.
Hij liep ook wat wijduit.
En zat niet in een zakje.
Wellicht was ie al een keer gekocht?
En weer teruggebracht.
Hij stond niet.
Ik kon het mij indenken.
Zou ie mij wel staan dan?
Jou staat alles.
Zei ooit iemand.
Ze vleide mij ermee.
En dat blijft dan toch hangen.
Daar ga je in geloven.
Onbewust.
Ik zag mijzelf er al in lopen.
Die capuchon die uitstak.
Mijn broekspijpen opgerold.
En een hip flesje Spa blauw.
Ik kon zo in een bioscoopreclame.
Ik ging met mijn tijd mee.
Wat nou vijftig.
Een jonge god.
Dat was ik.
Dus ik naar de kassa.
Triomfantelijk kijkend.
Ondertussen nog een beetje sjansen met een dame uit de rij.
En ik naar huis toe.
Ik kon niet wachten.
Ik nam niet eens te tijd om mijn boodschappen op te bergen.
Ik dook gelijk in mijn fietstas.
Daar lag ie.
Mijn miskoop.
Te groot en te groen.
Mijn hoodie.
Tussen de goudrenetten.
En het pak yoghurt …