Ik was blij.
Zomaar.
Ik trok een laadje open.
En daar lagen ze.
Nieuwe sokken.
Relatief nieuwe.
Een paar keer gedragen.
En gewassen uiteraard.
Ik had er netjes bolletjes van gemaakt.
En ze met zorg en aandacht in de la gelegd.
Mindfulness, heet dat.
Ooit eens ergens opgepikt.
Ergens gelezen.
Dingen doen met heel je wezen.
Maar goed, die sokken dus.
Het waren mijn favoriete.
Net even iets dikkere dan die normale.
Die zwarte dunne.
Die van vijf paar voor een tientje.
Uit China.
Of uit een ander ver land.
Daar stopt dan over het algemeen je mindfulness.
Die van mij.
En van mensen in het algemeen.
Dat vergt dan net even teveel van je aandacht.
Ik pakte het bolletje uit de la.
Rook er even aan.
En kneep erin.
Van dat badstofachtige.
Een zaligmakend gevoel.
Ik werd er door getroffen.
Het raakte me.
En het stak me.
Tegelijkertijd.
Dingen die je niet wil weten.
Mindfulness?
Tot op zekere hoogte misschien.