Ik lag ff te niksen.
Mijn zonden te overdenken.
Het zijn er niet meer zoveel.
Op één hand te tellen misschien.
Effe kijken.
Wat doe ik nog verkeerd?
Waar je iets van zou kunnen vinden.
Misschien praat ik teveel.
Zou ik meer moeten luisteren.
Maar is dat een zonde?
Ik had het er toevallig met mijn vriendin over.
Over luisteren.
Ze had het over empathisch luisteren.
En over autobiografisch luisteren.
Empathisch luisteren is als het ware met je volle aandacht voor de ander.
En autobiografisch luisteren is dat je meer met jezelf bezig bent.
Dat je luistert vanuit je eigen referentiekader.
Voor mij was het allemaal nieuw.
Ik hing aan haar lippen.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik empathisch luisterde.
Daar deed ik in ieder geval mijn best voor.
Haar zinnen verstomde wel iets.
Ik zag op een gegeven moment alleen nog haar mond bewegen.
Ik hoorde haar wel.
Maar half.
Ik kreeg nog wel mee wat ze zei.
Het noodzakelijke.
Dingen die ik moest horen.
Ik luisterde dus nu autobiografisch.
En voelde mij daar schuldig over.
Ik probeerde bij de les te blijven.
Observeerde haar scherp.
Haar goedgevormde lichaam.
Haar haar met die slag.
En ogen die spraken.
Overigens niet tegen dovemansoren.
Ik kon haar opeens prima verstaan.