Daar loopt gewoon een man.
In dit geval ik.
Ik loop daar.
Ik ben die man waar ze wat van denken.
Hij lijkt mij wel aardig, denkt iemand.
Ja, relaxed, denkt de ander.
En weer iemand anders ziet mij wel lopen maar denkt niks.
Ik ben slechts een passant.
Een voorbijganger.
Maar goed, ik beweeg mij voort.
Ik kijk ook naar de mensen.
Net zoals zij naar mij kijken.
Ik zie een vrouw.
Ze kijkt verbitterd.
Evenals haar man.
Die nors kijkt.
Het een hangt vast met het ander samen, denk ik.
En ik ga door.
Ik word in beslag genomen door mijn gedachtes.
Ik moet oppassen waar ik loop.
Straks struikel ik.
Ik denk aan haar.
Aan wie ik niet mag denken.
Eigenlijk.
Ik moet haar uit mijn hoofd zetten.
Het slijt wel, dat denk ik ook nog.
En ik ben weer bij de les.
Zie opnieuw die twee mensen.
Die man en die vrouw.
Ik zie ze rondsjokken.
Hun leven lijken ze met zich mee te zeulen.
En ik kijk op mijn telefoon.
Zie dat ze net nog online was.
En ik voel wat ik niet zou mogen voelen.