Even was ‘t.
Heel even.
Net een foto.
Ze nam mij in ogenschouw.
Maar iets in mij lag ’t vast.
Dat moment.
Zelf had ze ’t niet eens door.
En ik eigenlijk ook niet.
Later pas.
Toen zag ik ‘t.
Wat ze gedaan had.
En waar ik blijkbaar open voor stond.
Ze had haar hoofd gedraaid.
Terloops.
Nauwelijks waarneembaar.
Maar ’t was vastgelegd.
Iemand had op het knopje gedrukt.
Dit plaatje geschoten.
En bij het ontwikkelen.
Het overdenken.
Lichtte je op.
Kwam je bovendrijven.
In mijn hoofd.
Die donkere kamer.