Misschien stelde ik de verkeerde vragen?
Dacht ze van alles.
Daar heb je hem weer!
Zucht.
Toch bleef ze staan.
Antwoordde ze netjes.
Leek ze zelfs nog geïnteresseerd.
Ze maakte in ieder geval geen aanstalten.
Haast had ze geloof ik niet.
Afgaande op wat ze uitstraalde.
Haar kalmte.
Een bepaald soort rust.
En ik las haar aura.
Als je ’t gek wil zeggen.
Maar kleuren zag ik niet.
Ik keek naar d’r haar.
Blond.
Krullen.
Wanneer ze haar hoofd draaide veerde dat op en neer.
Bijna in slow motion.
Staarde ik niet teveel?
En zag ze dat?
Of was ze daar niet zo mee bezig?
Dalijk ziet ie dat ik moe ben.
Dat ik een lange dag achter de rug heb.
Ik wil wel praten maar ik kan niet meer.
Of haalde ik dat in mijn hoofd.
Zag ik soms spoken?
Dat laatste was niet waar.
Een plaatje was ze.
Toch ook een vat vol onzekerheden.
Net als ik eigenlijk.
Als ieder mens.
Die soms wel wil maar niet goed durft.
Nou, zei ik.
Hou je haaks!
En ik bekommerde mij.
Zou ze ’t gevoeld hebben?