Ik fietste.
En daar was het weer.
Dat beklemmende.
Alles was mooi.
Het was prachtig.
Werkelijk.
De lucht.
Het gras.
De geur.
Daar lag het niet aan.
Het bankje.
De boom.
Die tractor.
Het vliegtuigje.
Het geluid dat verstomde.
De rust die je er voor terug kreeg.
Een insect dat ik hoorde zoemen.
Het kwam en het ging.
Maar toch.
Het zat mij allemaal niet lekker.
Ik probeerde te genieten.
Ik deed verwoede pogingen.
Ik zag nog een vrouw in klederdracht.
Ze keek chagrijnig.
Daar moest ik zelfs nog om lachen.
Niet openlijk natuurlijk.
Ik ken hier de regels.
Ik hield mijn gezicht in de plooi.
Ik keek stemmig.
Erbarme dich.
Ik neuriede het spontaan.
Er was geen kruid tegen gewassen.
Het popte zomaar op.
Het diende zich aan.
Ik zocht naar een antwoord.
Maar Hij liet niks van zich horen.