Ik wist het meteen.
Toen ik die foto zag.
Niet te vertrouwen die gast.
Dat ze dat dan niet ziet hè.
Dat zie je toch zo.
Hoe hij lacht.
Hij meent er niks van.
Hij heeft een dubbele agenda.
Een bedoeling.
Hij trekt gewoon een smoel.
Maar hij zit met zijn gedachte ergens anders.
Zo, ik ben binnen denkt ie.
Ik heb het voor elkaar.
Tijdrekken.
Dat is eigenlijk wat hij doet.
Want hij gaat door de mand vallen.
Dat is zeker.
Misschien weet hij dat zelf nog niet.
Schuift hij het voor zich uit.
Het moment van de waarheid.
Dat zijn ziel bloot komt te liggen.
Dat hij open kaart moet spelen.
Alleen sommige mensen.
Of deze gast dan in dit geval.
Die kunnen het heel lang volhouden.
Die blijven maar lachen.
En zelfs al wordt het bekend.
Wie ze werkelijk zijn.
Dan nog hè.
Dan nog weten ze vaak de dans te ontspringen.
Dat is ook een gave natuurlijk.
Als je dat kan.
Iedereen om de tuin leiden.
En er dan zelf tussenuit knijpen.
Met de staart tussen zijn benen.
Dat wel.