Muziek van Toots Thielemans.
En dan naar buiten kijken.
Bestaat er iets mooiers?
Ik denk van niet.
Als je het dan hebt over melancholie.
Dan is dit het summum.
De trein die hier voorbijrijdt.
De planten in de vensterbank.
De huizen aan de overkant.
Alles krijgt betekenis.
Meer diepgang.
Zelfs de buurman.
Die ik toch bijna dagelijks zie.
En mij normaalgesproken niet veel zegt.
Is in een keer iemand.
Hij doet er toe.
In de film die ik er van maak.
Die zich voor mijn ogen afspeelt.
Ik kijk naar een scene.
Twee mensen die elkaar ontmoeten.
Hij draait zich om.
Zij ook.
Het heeft iets ongemakkelijks.
Ik voel mee.
Ook de buurman houdt even staande.
Terwijl zijn hond tegen een lantarenpaal piest.
En ik het zie gebeuren.
De vonk die overspringt.
Het had zo moeten zijn.
Zullen ze later zeggen.
Die twee mensen.
Wanneer de film is afgelopen.
De buurman dood is.
En ik er ook niet meer ben.