We zaten.
Hij voerde ’t woord.
Ik luisterde.
Nou, zei ie.
Hoe gaat ‘t.
Ik zei goed.
Ja hoor.
Het gaat best wel goed.
Druk.
Dat wel.
Wel druk.
En hij vroeg waarmee.
Nou, met dit.
En met dat.
Je weet wel.
Hij wist ‘t.
Hij was zelf ook druk.
Hij kwam om in ’t werk.
Ja, zei ik.
Ik ook.
En dan je telefoon.
Die nooit stilstaat.
Dan weer zus.
Dan weer zo.
En ’t nieuws.
Ja, ’t nieuws.
Erg hè, allemaal.
Ja, heel erg, zei ik.
Zou ’t goedkomen, zei ie?
Nou, zei ik.
Ik weet ’t niet.
Wat denk jij?
Hij wist ’t ook niet.
Niemand weet ‘t, zei ik.
Nee, niemand wist ‘t.
Een enkeling misschien.
Die aan de knoppen zit.
Die weet ‘t.
Ja, zei ie.
Dat is zo.
Maar wij.
Wat weten wij nou?
Wij weten toch niks.
Nee, zei ik.
Wij weten geen moer.
Wel dat we straks de pineut zijn.
Ja, zei ie.
Straks zijn wij weer de sjaak.