Ik wist ervan.
Nou ja, wat boeide ‘t.
Ik deed ’t zelf ook weleens.
Ik schepte er niet over op.
Was er niet trots op.
Schaamde mij zelfs, soms.
Maar ’t gebeurde.
In de nacht gebeuren rare dingen.
Zover je ze raar kan noemen.
Menselijke dingen.
Behoeftes.
Perversiteiten.
Maar goed.
Hij deed dat ook dus.
Die collega.
Maar hij ging er erg ver in.
Hij ging ook méé.
Dat had ie mij weleens verteld.
Ook dat er veel drugs in ’t spel was.
En dan kwam ie in dat pand.
Eén grote teringbende, zei ie.
En allemaal van die omgebouwden.
Gays.
Randfiguren.
Keiharde muziek.
Ik vroeg of ie ’t gedaan had.
Hij zei van niet.
Maar de volgende dag hing ze aan de telefoon.
Had ie z’n nummer gegeven.
Aan haar.
Of hem?
Hij wist ’t zelf niet meer.
Wel dat ze gelachen hadden.
Nou ja, zei ik.
Daar gaat ’t toch om.
Als je maar leut hebt.
En dat had ie.