Mensen worden oud.
Of niet.
Maar dood ga je.
De een eerder dan de ander.
Nou ja.
Vandaag weer een begrafenis.
Vorige week ook al.
Leuk is anders.
Maar goed.
Je ziet weer ‘ns wat bekenden.
Hee, hoe gaat ‘t?
Nog steeds …
Ja nog steeds.
In Meppel ja.
Ja, dat ook.
En jij?
Jij nog in Den Haag?
Ja, nog in Den Haag ja.
Je geeft ‘s wat handen.
Een omhelzing.
Oppassen dat je niet gefeliciteerd zegt.
Dat had ik ’n keer.
De ander hoorde ’t niet.
Niemand hoorde ‘t.
Maar toch.
Zelf zakte ik door de grond.
Afijn.
Een paar keer met je hoofd schudden.
En weer door.
Met leven.
Met fouten maken.
Kleine.
En grote.
Wat ligt er nog voor me in t verschiet.
Wat staat mij nog te wachten.
Zo’n begrafenis dwingt je wel altijd tot nadenken.
Bezinning.
Introspectie.
Bij jezelf uitkomen.
De som der sommen.
Aan diegene in de kist kan je ’t niet meer vragen.