Ik date af en toe.
Duitse vrouwen het liefst.
Het wil alleen niet echt vlotten.
Ze reageren niet.
Het zal wel weer oplichterij wezen.
Dat ligt niet aan die Duitse vrouwen natuurlijk.
Die willen wel.
Dat stel ik mij dan zo voor.
Dat maak ik ervan.
Want het is er nog nooit echt van gekomen.
Ja, ik heb weleens een Duitse vrouw gehad.
Als ik dat zo mag zeggen.
Ze had mij ook namelijk.
We wilden allebei.
Maar daar hoor ik nooit meer wat van.
Ze zal inmiddels wel getrouwd zijn.
Kinder haben.
Ja, we praatten Duits.
Of wat daar voor door moest gaan.
Iets wat daarop leek.
Ik kende een paar woorden.
Opgepikt uit Derrick.
Of die andere.
Der Alte.
Onze ouwe.
Daar was ik ook fan van.
Het heeft er dus wel altijd ingezeten.
Zal het dan soms toch waar zijn.
Ben ik echt van Duitsen bloed?
Als ik heel eerlijk ben.
Ik heb er wel altijd een hang naar gehad.
Naar dat Duits.
Ik ben er ook gewoon graag.
In Duitse steden.
Of Duitse dorpen.
Je zit er zo.
Soms moet ik gewoon.
Dan ontkom ik er niet aan.
Dan word ik ’s ochtends wakker.
En dan weet ik al hoe laat het is.
Dan roept Duitsland.
Maar daar moet je verder niks van denken hoor.
Daar moet je niks achter zoeken.
Duitse vrouwen.
Daar gaat het mij om.
Daar is het mij om te doen.