Het moet een telleurstelling zijn geweest.
Dat ik er niet was.
Misschien had hij er op gerekend.
Maar echt, ik wou wel.
Ik had het mij voorgenomen.
Sterker nog.
Ik had er naar uitgezien.
Ik had niks beloofd.
Dat niet.
Ik had gezegd dat ik andere dingen had.
Dat ik wel zou kijken.
En andere dingen had ik.
Ik moest naar Amsterdam.
De laatste spulletjes brengen.
Haar gympies.
Een boek.
En nog wat dingetjes.
Ze had ze net zo goed kunnen missen.
Ja, die sleutel.
Zij die van mij.
En ik die van haar.
Die waren dan misschien wel belangrijk.
Maar ook dat hadden we wel overleefd.
Ik wilde haar gewoon nog één keer zien.
Zij mij wellicht ook.
Ik hield mij groot.
Zei dat er voor een relatie twee mensen nodig waren.
Dat de liefde van twee kanten moest komen.
Helaas wat dat niet geval.
Ik gaf haar het tasje.
En ik gaf haar de sleutel.
Zij deed hetzelfde.
We omhelsden elkaar halfslachtig.
Keken elkaar slechts even aan.
En daarmee was het boek gesloten.
Ik keerde mij om.
Verdween in de menigte.
Oh ja, vanavond dat feestje.
Ik kon mij er niet toe zetten.
En ik vroeg mij af of ik gemist werd?