Ik zag Eddie zitten.
Was ‘t ‘m?
Hij had er wel iets van weg.
Die oren.
Die neus.
En ouder geworden, natuurlijk.
Net als ik.
Eddie.
Die jongen van verderop.
Met die gestoorde moeder.
Wat was er ook alweer mee?
Dat portiek.
Dat huis.
Die vuilnismannen, die er over de vloer kwamen.
Om koffie te drinken, zeiden ze.
Maak dat de kat wijs, dacht ik.
Maar wat ze er dan wel deden, wist ik niet.
Hangen.
Zuipen.
En dan om beurten.
Om beurten wat?
Eddie werd er mee gepest.
Ik pestte ook.
Niet veel later was ie verhuisd.
Naar z’n vader, misschien.
Wie dat ook wezen mocht?
Niemand wist ‘t.
Kindertehuizen.
Jeugdzorg.
Je wil ’t niet weten.
En we wisten ’t ook niet.
We wisten van niks.
We hadden alleen vermoedens.
En we schreeuwden.
Eddie, met je flaporen!
Ik kon alleen maar hopen dat ie ’t mij vergaf.