Ik was eenzaam en gelukkig tegelijk.
Dat kan soms.
Ik weet niet of jij dat ook hebt.
Ik had het gisteren.
De hele dag had ik zo’n beetje binnen gezeten.
Ik had niet veel gedaan.
Gekookt had ik.
Dat was dan ook zo ongeveer het enige.
Verder had ik maar wat gehangen.
Wat tv gekeken.
Nog wat geschreven geloof ik.
Maar het grootste gedeelte van de dag was zomaar aan mij voorbijgegaan.
Zo’n dag vliegt dan.
Er zijn erbij die dag in dag uit zo leven.
Die opstaan en ’s avonds weer naar bed gaan.
En wat ze dan eigenlijk gedaan hebben die dag?
Precies, dat vragen ze zichzelf ook af.
Nou, zo’n dag had ik dus gisteren.
’s Avonds ben ik er nog wel op uitgetrokken.
Ik dacht, ik moet toch wat doen.
Ik liep de stad in.
Alles dicht natuurlijk.
Ik sloeg straatjes in.
Maakte nog wat fotootjes.
En genoot ergens van het duister.
Raar misschien.
Ik klaarde op.
Ik kwam een soort van bij.
Ik was eenzaam.
Ja, dat was ik.
Maar gelukkig tegelijk.