Hij was opgefokt.
Ik zag ‘t.
Z’n wijf.
Of sorry.
Z’n vrouw.
Ik had ‘m gewaarschuwd.
Ze is geen makkelijke.
Om niet te zeggen moeilijk.
Maar hij luisterde niet.
Waarom zou ie?
Wie was ik?
Ik was ineens z’n vriend niet meer.
Ik liet ‘m.
Wat moest ik anders?
Hij was al verkocht.
En probeer bij een man die verliefd is maar ‘ns iets uit z’n hoofd te praten.
Bij een vrouw ook trouwens.
Ziende blind.
Horende doof.
Geen beginnen aan.
Maar goed, ik vroeg iets.
Een volgens hem vanzelfsprekende vraag.
Waar ik zelf ’t antwoord toch ook wel op wist!
Zijn intonatie zei alles.
Z’n wijf!
Of sorry.
Z’n vrouw!
Afijn.
Ik vroeg maar niet verder.