Ik dacht opeens dat ik in een ander hoofd zat.
Dat was best wel even schrikken.
Ik keek snel naar mijn armen en benen.
Of ik het nog wel was.
Ja, het waren mijn schoenen.
Mijn jas, en mijn broek en zo.
Ik kneep zelfs even in mijn arm.
Om het zeker te weten.
Iemand kneep mij.
Ja, dat was ik.
Gelukkig.
Wat een opluchting.
Ik dacht echt even dat ik iemand anders was.
Dat mijn geest nog wel bestond.
Maar dat ze die in een ander hoofd hadden gestopt.
Met een ander lichaam.
En ik vroeg mij tevens af wie daar dan voor verantwoordelijk was.
Wie het lef had gehad mij over te plaatsen.
Met mijn geest aan de haal te gaan.
Dat had diegene best wel even netjes kunnen vragen.
Zo van, vind je het goed als …
Dan had ik er misschien nog wel mee ingestemd.
Had het misschien nog wel leuk geweest ook.
In iemand anders hoofd kruipen.
Dat jij het wel bent.
Maar dat niemand het ziet.
Als je dat van te voren weet is dat lachen.
Dan kan je daar de humor nog wel van inzien.
Toch, wanneer het zich onverwachts aandient.
Dan is dat best wel even schrikken.
Daar kijk je toch van op.
Huh?
Ben ik dit nou.
Of is het iemand anders?
Het kan je zomaar overkomen.
Mij wel althans.