Ik werd genegeerd.
Ze keek wel.
Maar langs mij heen.
Alsof ik lucht was.
Wat had ik misdaan?
Ja, die opmerking toen.
Had ik niet moeten doen.
Misschien?
Maar ik ben ook maar een mens.
En dan ook nog een man.
En je probeert eens wat.
Alleen het viel niet in goede aarde.
Niet bij haar.
Een ander had het als compliment gezien.
En had gedacht:
Nou, dat is aardig.
Dankjewel!
Maar zij.
Poeh!
Als blikken konden doden.
En wat ik nou precies gezegd had?
Niks ergs.
In mijn ogen.
Maar niet in die van haar.
Zij was het niet vergeten.
Oh, daar heb je hem.
Dat was hij.
Ik zag haar wijzen.
Ze had het erover met een vriendin.
Haar lichaamstaal sprak boekdelen.
En hoe haalde ik het in godsnaam in mijn hoofd?!