Er lag een man op de gang.
Languit.
Hij lag te slapen.
Te snurken lag ie.
Niet te zuinig.
Iedereen kon meegenieten.
Ik moest over hem heen stappen.
Hem storen was geen optie.
Daar was hij het type niet naar.
Hij kon onvoorspelbaar gedrag vertonen.
Ziet u hem.
Onderneem dan zelf geen actie.
Maar schakel onmiddellijk de politie in.
Zo’n man was het.
Waar je dus voor uit moest kijken.
Voor op moest passen.
Vuurgevaarlijk.
Hij had er al twee koud gemaakt.
Kaltgestellt.
Zoals ze het hier zo mooi kunnen zeggen.
Die Duisters.
Uit de weg geruimd.
En ik moest er langs.
Met de beste bedoelingen.
Haal je geen rare dingen in je hoofd.
Doe gewoon wat je altijd doet.
Alsof je neus bloedt, oké.
Op kousenvoeten benaderde ik hem.
Een walm van alcohol en sigarettenrook kwam mij tegemoet.
De lucht die ik zo goed kende.
Ik stapte over hem heen.
Hij merkte mij nauwelijks op.
Er liep nog wat kwijl uit z’n mond.
En hij brabbelde nog wat.
Mama!
Waar was ze toen je d’r nodig had?