Ze had eczeem in haar gezicht.
Een vrouw die ik verder niet ken.
Maar die hier dan weleens voorbij sukkelt.
Ik heb altijd met haar te doen.
Ik weet niet wat dat is.
Dan voel ik een soort mededogen.
Arm mens, denk ik dan.
Volgens mij heb je het zwaar.
Wanneer heb je voor het laatst gelachen.
Viel er ooit wat te lachen?
Ik denk namelijk van niet.
Een leven vol kommer en kwel.
En dan ook nog eens niet de mooiste.
Bij sommige mensen zit alles tegen.
Misschien ben je ooit getrouwd geweest?
Lang geleden.
Maar ik geloof niet dat je er zelf bij was.
Ja, je was er wel.
Je stond op het stadhuis.
Zei ja.
Hij ook.
Maar nog geen twee weken later was hij vertrokken.
Nooit meer iets van vernomen.
Of gehoord.
Nog geen belletje.
En toen ging het helemaal bergafwaarts.
En het ging al niet zo lekker.
Van huis uit al niet.
Met een schreeuw werd je geboren.
En dat is nooit opgehouden.
Kindertehuizen.
Pleegouders.
Nergens kon je het goed doen.
En het lag altijd aan jou.
Dacht je.
Dus dat wreef je er bij jezelf nog eens lekker in.
Je greep naar de fles.
Naar pillen.
Je leven was een waas.
Herinneringen heb je niet.
Of het moet die ene keer zijn geweest.
Zo’n half jaar voor je trouwen.
Toen ze je de dansvloer op duwden.
Hem hadden ze ook een zet gegeven.
En daar stonden jullie.
Tegen wil en dank.
Gelukkig te wezen.