De bus is een zalig iets.
Je zit.
Je kijkt.
En de rest gaat eigenlijk vanzelf.
Je hoeft niets te doen.
Het begint al bij het wachten.
Het wachten op de bus.
Dat is goedbeschouwd een soort van mediteren.
Wanneer komt ie?
Kijk, dat moet je loslaten.
Het kan elk moment zijn.
Maar het kan ook nog even duren.
Je weet het nooit.
Het is net het leven.
Wat komt er op je pad.
En wanneer.
Je hebt het niet voor het zeggen.
Je kan een plan uitstippelen.
Dat het dan zo en zo gaat.
Je maakt een timetable.
Dan gebeurt er dit en dan gebeurt er dat.
Maar vaak gebeurt er niks.
Niet wat je verwacht.
Waar je op gerekend had.
Het leven kan zomaar een andere wending nemen.
En dan woon je opeens in Meppel.
Ik dacht ik doe dit.
En dan doe ik dat.
Maar het liep anders.
Ik zat.
Ik keek.
En overzag.
De bus is een zalig iets.