Ik durfde het niet.
Op zo’n step.
Die dingen die je overal ziet.
In elke stad zowat.
Van die elektrische steppen.
Dat is in.
Hier ook.
In Stockholm.
Ze komen je aan alle kanten voorbij.
Vaak met van die moderne mensen d’r op.
Die dat dan wel durven.
Nou durf ik wel op een step.
Zo is het niet.
Ik heb wat afgestept.
Maar die steppen van tegenwoordig.
Nee, die zijn niet aan mij besteed.
Misschien op een dag.
Maar dan moet ik wel in zo’n bui zijn.
In een moderne bui.
Dat ik dan denk, zal ik?
En dat ik het dan opeens doe.
Dat ik zonder erbij na te denken ook zo’n app download.
Want zo werkt het geloof ik?
Alleen dat is het ‘m juist.
Die app.
Ik heb soms last van appangst.
Dat ik dat dan weer helemaal moet gaan downloaden en zo.
En dan werkt het natuurlijk weer niet.
Zal je altijd zien.
Anderen die steppen erop los.
En ik sta daar dan.
Als een man van 52
Met een beteuterd gezicht.
Op een step die het niet doet.
In een veel te korte broek.
Dat ook nog ‘ns een keer.